تحلیل فضای سمبل و رمزگرایی در عرفان با تاکید مختصر بر مولفه های آن در اسلام و مسیحیت

در عرفان، رمز به معنای باطنی گفته می شود که مخزون است تحت کلام ظاهری و غیر از اهلِ آن، کسی نمی تواند به آن دست یابد. سمبل نیز، علامتی قراردادی، اختیاری یا مرئی است؛ برای نمایاندن یک مفهوم نامرئی.پژوهش حاضر، با استفاده از روش تحلیل محتوا، به تحدید موضوع سمبل و رمزگرایی در عرفانِ اسلامی و مسیحی پرداخته است.جستار پیش رو تا آنجا پیش می رود که، بتواند به منظور عینیت بخشیدن به مفهوم گسترده از رمز و توابع آن در ارتباط با عرفان، ثابت کند: مراسم آیینی در ادیان مختلف جنبه مبهم و ابرناکی به خود می گیرد تا مخاطب با تفکر خود، مفهوم مقدسی به آن ببخشد. نمادهای رایج در میان مردم خرافه پرست پیشین، توسط انسان معاصر، باز آفرینی می شود. هرچندکه نمادها در جزئیات متفاوت هستند؛ اما در ساختار، کمابیش شبیه همدیگرند.