بدعت ها و بدایع دستوری در شعر مهدی اخوان ثالث

مهدی اخوان ثالث از شاعران برجسته دوران معاصر است که تقریبا ویژگی های منحصر به فردی در میان شاعران هم عصر خود در ساختار زبان شعری دارد. از خصوصیات ویژه زبان شعر اخوان، آشنایی زدایی های نحوی و باستان گرایی وی در به کارگیری قواعد دستوری می باشد. در این مقاله هدف، بررسی و تجزیه و تحلیل انواع فراهنجارهای شعر اخوان تحت عنوان بدعت ها و بدایع دستوری است. آنچه در این پژوهش در پی دست یافتن به آن هستیم، بررسی ویژگی های نحوی شعر اخوان و استخراج ترکیبات و ساخت های دستوری برجسته است. منظور ما از این برجستگی ویژگی های ابداعی و بدعت هایی است که اخوان با به کار بردن آن در ساختار های نحوی، زبان شعر خود را برجسته ساخته است. پس از استخراج این ساخت ها، آن ها را با توجه به ویژگی هایشان دسته بندی می کنیم و به تجزیه و تحلیل مختصات دستوری آن می پردازیم.بدعت های دستوری شعر اخوان بیشتر شامل به کار گیری ساخت های دستوری خلاف قاعده و هنجار می باشد و خلاقیت در ساخت واژه های ترکیبی و اشتقاقی با روش قاعده افزایی و یا همسوی با قواعد دستوری، بدایع زبان شعر وی را در بر می گیرد. از طرفی اخوان با به کار گیری آرکائیسم یا باستان گرایی در حوزه دستوری در شعر خود، به زبان شعرش فخامت و صلابتی قابل ستایش و در عین حال دلپذیر و لذت بخش داده است و با ساختن ترکیبات دستوری خلاقانه به موسیقی درونی، کناری و بیرونی شعر خود نیز به میزان قابل توجهی افزوده است.