تجلّی انسان دوستی در کلام شیخ اجل سعدی شیرازی

انسان پرستی و انسان دوستی بر تارک اندیشه‌های سعدی شیرازی می‌درخشد.انسانِ نگاه سعدی، بخشنده ، فروتن ، معتدل ، درست کردار، سازشگر و مدارا پسند ، همدرد بینوایان، دیندار حقیقی و عاشق واقعی است. وی انسان را به همان اندازه شایسته‌ی نیکی و بخشش می‌داند که خود نسبت به دیگران نیکی کرده‌باشد و همچنین معیار انسانیت را به مقدار احسان و خدمت به خلق می‌داند. در دنیای سعدی، انسانی موردنظر است که هم در گفتار و هم در رفتار، صادق و راست کردار بوده و از تزویر و ریا نفرت داشته‌باشد. در کلام این نادره‌ی شیرین گفتار، فضایل و کمال انسانی با نیکی کردن در حق مردم، تواضع و فروتنی، عفو و بخشش و همدردی با دیگران به دست می‌آید و این فضایل بر تارک اندیشه‌های او می‌درخشند. سعدی در بوستان و گلستان به انسانی نظر دارد که هم در گفتار و هم در کردار اخلاص داشته باشد و از تزویر و ریا به دور باشد. ایشان معتقد است عبادت و پرستش خداوند، زمانی بجا و نیکوست که با اخلاص نیت و صفای طینت همراه باشد در غیر این صورت مانند پوست بی‌مغز، ارزش و اعتباری ندارد.