نشانه های روایت ستیزی در شعر نیمایوشیج

شعر معاصر با تاکید و پیروی از خلاقیت و تئوری پردازی های نیمایوشیج، دارای نظام ساختاری کاملا متفاوت با شعر کلاسیک است؛ به طوری در این پیروی، استقلال، هویت و نبوغ هنری یافته است. تاکید بر نواوری های ساختاری در مسیر روایت گریزی در شعر، به همراه شتاب زبانی و انعطاف پذیری های خلاق از بداعت های موجود در شعر نیما است. نیما در جهت تقویت این تازگی های هنری، به سرعت از کلاسیسم و روایت گرایی مسلط بر ادبیات فارسی و شعرهای اغازین خود می گذرد و شیوه ی روایی اشعار را که شیوه ی مسلط و غالب بر اشعار کلاسیک بود، به چالش می کشد و با شگردهای ساختاری جدید در «نفی روایت» و روایت گریزی پا می فشارد. استفاده از تکنیک «زیر متن و سپید نویسی»، «پایان باز»، «آغاز وابسته»، «پرش زمانی»، «فشرده سازی»، «تکرار یا بسامد»، «ساختار های سوالی و تعجبی فراوان» از مهمترین گزاره ها و تلاش های نیما، برای دفاع از «روایت گریزی» و مدرن سازی شعر معاصر است که در جهت به «تعویق افتادن معنا»، «عدم قطعیت» و همچنین «ادبیّت» عمل می کنند. بررسی این نشانه های مدرن سازی شعر و «روایت ستیزی» در شعر نیما، هدف و موضوع این مقاله است.