بررسی سیر تحول رنگ در نگاره‌هایی با موضوعیت مرگ در سه شاهنامه دموت، بایسنقری و شاه طهماسب

می توان شاهنامه دموت، شاهنامه بایسنقری و شاهنامه شاه طهماسبی را از جمله بزرگترین شاهکارهای هنری ایران دانست. باوجوداین‌که موضوع ومتن اصلی این سه نسخه، حماسه‌ بزرگ و باارزش حکیم ابوالقاسم فردوسی است، اما به دلیل شرایط خاص اجتماعی، سیاسی وعقیدتی، تفاوت‌‌های قابل تاملی در نحوه به تصویر کشیدن این‌‌ها، قابل مشاهده هستند. سوگواری همراه با مراسم خاص عزاداری، ازدیرباز در کنار جشن‌‌ها و شادی‌‌ها همراه بشر بوده و در هر دوره‌ تاریخی، عقاید و تفکرات حاکم بر جامعه، تاثیراتی رادر شیوه اجرای این مراسم داشته اند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی وتحلیل سیر تحول رنگ در نگاره‌‌های با موضوعیت مرگ و سوگواری بر اساس شاهنامه‌‌های دموت، بایسنقری و شاه طهماسبی می‌باشد. با توجه بر موضوع این کار پژوهشی، روش به کار رفته در آن به لحاظ ماهیت بنیادین محسوب می شود که با اتخاذ رویکرد تحلیلی - توصیفی و روش گردآوری داده‌‌ها به صورت کتابخانه‌‌ای انجام شده است. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از تکنیک تحلیل محتوا که در زمره روش های کیفی است بهره گرفته شده است. پس از بررسی های انجام شده مشخص شد؛ سیر تحول رنگ در نگاره ها با موضوعیت مرگ در شاهنامه های دموت، بایسنقری و طهماسبی دارای وجوه اشتراکی در حوزه هایی همانند؛ ترکیب بندی و چیدمان بوده است. اما یافته ها نشان دادند که نحوه استفاده از رنگ در شاهنامه های مورد مطالعه دارای تفاوت هایی ماهوی و کارکردی می باشد. بر اساس یافته های به دست آمده می توان نتیجه گیری نمود؛ هنرمندان خالق این آثار از رنگ‌ها با درخشندگی های مختلف برای برقراری ارتباط بیشتر عناصر با محوریت موضوع اثر استفاده کرده؛ در نتیجه رنگ در کیفیت بیانگری نگاره اثرگذاری قابل توجهی را دارا می‌باشد.