تعیین نوع و تبیین کارکرد واسطه در داستان جمشید و دختر گورنگ شاه زابلی از گرشاسب نامۀ اسدی توسی

یکی از روشهای آموزش و بیان مطالب، روش داستان گویی است و ایرانیان از دیرباز مهارت ویژه ای در داستان گویی و داستان سرایی داشته اند. داستانهای عاشقانه جولانگاهی وسیع برای بیان احساسات و عواطف و بروز راز و رمز عشق و دلدادگی است. یکی از داستانهای عاشقانۀ ایرانی، داستان «جمشید و دختر گورنگ شاه زابلی» است که شاعر بزرگ حماسه سرا، اسدی توسی، در کتاب گرشاسب نامه گنجانده است. در این مقاله، واسطه های عشق در داستان مذکور مورد بررسی قرار گرفته است. مسالۀ اصلی معرفی واسطه ها و تعداد و انواع آنهاست و اینکه هر کدام از آنها چه نقشی بر عهده دارد؟ هدف، تبیین نقش و کارکرد هر واسطه و بویژه تحلیل شخصیت دایه است. روش پژوهش اسنادی و تحلیل محتواست که با استفاده از آن بخشهای مرتبط با موضوع واسطه ها در این داستان عاشقانه بررسی و تحلیل می شود. با دقّت و ریزبینی در داستان این نتیجه حاصل شد که واسطه ها در این داستان گاه انسان و گاه غیر انسان هستند. واسطه های انسانی، کنیزک و دایه اند و واسطه های غیر انسان کبوتران و تصویر جمشید. البتّه دایه نقش اساسی تری از دیگران دارد.