تجربه دانشجویان از آموزش جامع درس اخلاق بر اساس روش مبتنی بر مطالعه موردها مبتنی بر رویکرد یادگیری ترکیبی: یک مطالعه پدیدارشناسی

هدف: عدم برنامه‌ی یکسان و موردتوافق در آموزش اخلاق پزشکی باعث شده است که بسیاری از ویژگی‌های ضروری برای ارائه‌ی اثربخش درس اخلاق پزشکی، مورد غفلت قرار گیرد. نقش دانشجو در ارزیابی خود و ساخت دانش مورد نیاز خود، که از طریق روش‌هایی که بازاندیشی در عملکرد را میسر می‌سازد اهمیت دارد. لذا این پژوهش با هدف، بررسی تجربه دانشجویان از آموزش جامع درس اخلاق بر اساس روش مبتنی بر مطالعه موردها مبتنی بر رویکرد یادگیری ترکیبی در قالب یک مطالعه پدیدارشناسی انجام شده است.روش: در این مطالعه کیفی با رویکرد پدیدارشناسی، 70 نفر از دانشجویان پزشکی در مقطع فیزیوپات که واحد درس اخلاق پزشکی را کرده بودند شرکت کردند. ابزار گرداوری داده‌ها مصاحبه نیمه ساختاریافته در فرد و گروه‌های متمرکز در زمینه تجربه دانشجویان از مداخله و تاثیر آن بر یادگیری بود. کلیه مکتوبات به‌عنوان واحد تحلیل در نظر گرفته شده و واحدهای معنایی و سپس کدها و در نهایت زیرتم‌ها و سپس تم‌ها استخراج شد. صحت و استحکام داده‌ها با استفاده از معیارهای پیشنهادی لینکولن و گوبا انجام شد.نتایج: دانشجویان، تجربیات خود را زمینه آموزش درس اخلاق به صورت آموزش جامع دانشجو محور در 8 زیرحیطه و 3 حیطه ذکر کرده‌اند. حیطه‌ها شامل آموزش کاربردی با زیر حیطه (سطح کاربرد محتوا، آموزش در عمل، بار آموزش)، آموزش چالشی (تناقض در عمل، چالش ابهام)، تناقض در عمل (رل مدل‌ها، آموزش عینی، تجربه واقعی) بود.نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که این شیوه آموزش با کاربرد آن در عمل می‌تواند زمینه بررسی چالش‌های اخلاق پزشکی و رفع تناقضات اخلاقی محیط بالینی را در ذهن دانشجویان فراهم نماید. لذا استفاده از این روش در تدریس درس اخلاق پزشکی توصیه می‌شود