ارتباط بین به کارگیری رویکردهای برنامه ریزی و مطالعه با پیشرفت تحصیلی در دانشجویان پزشکی

هدف: رویکردهایی که دانشجویان برای مطالعه اتخاذ می کنند، می تواند بر فرآیند یادگیری موثر باشد. لذا بررسی و ارزیابی میزان استفاه از این رویکردها ضرورت دارد. هدف از این مطالعه بررسی رابطه رویکردهای مطالعه با پیشرفت تحصیلی در دانشجویان پزشکی بود.روش: این مطالعه توصیفی-تحلیلی در مرکز آموزشی درمانی شهید بهشتی دانشگاه علوم پزشکی کاشان با مشارکت 128 کارورز و 152 دستیار در سال 1399 انجام شد. حجم نمونه توسط جدول مورگان اندازه گیری شد و سپس این دانشجویان به روش غیر احتمالی آسان وارد مطالعه شدند. ابزارهای مورد استفاده برای ارزیابی رویکردهای مطالعه پرسشنامه مارتون و سلجو بود. بعلاوه معدل کل دانشجویان در پایان ترم به عنوان شاخص پیشرفت تحصیلی دانشجویان لحاظ شد. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار آماری 26spss و با اسنفاده از آزمون های همبستگی پیرسون، آزمون t مستقل و anova انجام شد. نتایج: عملکرد تحصیلی دانشجویان با رویکرد عمیق مطالعه ارتباط معناداری نداشت(05/0p>) اما با رویکرد راهبردی مطالعه (و مولفه های مطالعه سازمان یافته، مدیریت زمان، و پیشرفت و موفقیت) ارتباط مثبت معناداری داشت (05/0p<). هم چنین عملکرد تحصیلی دانشجویان با مولفه نداشتن هدف ارتباط منفی معناداری داشت (031/0p=، 129/0-r=). بعلاوه رویکرد راهبردی مطالعه با سن و محل سکونت دانشجویان ارتباط معناداری داشت به طوری که با افزایش سن، افزایش معناداری در میزان رویکرد راهبردی به وجود می آید (047/0p=، 119/0r=) و میانگین رویکرد راهبردی در دانشجویان غیرخوابگاهی (18/10±62/72) به طور معناداری بیشتر از دانشجویان خوابگاهی (03/10±17/69) است (033/0p=). هم-چنین رویکرد سطحی مطالعه با سال دستیاری ارتباط معناداری دارد به طوری که میانگین رویکرد سطحی در دستیاران سال اول (82/7±81/55) به طور معناداری بیشتر از دستیاران سال سوم (60/8±32/50) بود (033/0p=).نتیجه‌گیری: رویکردی که دانشجویان برای مطالعه اتخاذ می کنند متاثر از شرایط فردی، اجتماعی و مقطع تحصیلی است و رویکرد راهبردی مطالعه، تاثیر مثبتی بر پیشرفت تحصیلی دانشجویان دارد. پیشنهاد می شود رویکردهای مطالعه در برنامه آموزشی دانشجویان گنجانده شوند.