پیش بینی رضایتمندی از زندگی زناشویی بر مبنای شفقت ورزی، هیجان های مثبت و مثبت اندیشی در زوجین

این پژوهش با هدف پیش بینی رضایت از زندگی زناشویی بر اساس شفقت به خود، هیجانات مثبت و خوش بینی در زوجین جوان انجام شد. پژوهش حاضر از نظر نوع، کاربردی و از نظر روش پژوهش توصیفی – همبستگی بود و جامعه آماری متشکل بود از کلیه زوجین فاصله سنی 20 تا 30 سال شهر تهران بودند که در سال 1399-1400 در شهر تهران زندگی می کردند. نمونه آماری با استفاده از جدول مورگان 384 نفر بود.‏ با توجه به شیوع ویروس کوبید 19، داده های مورد نیاز این پژوهش با استفاده از پرسشنامه های آنلاین و استفاده از گروه ها و کانال های شبکه های مجازی تلگرام، واتساپ و اینستاگرام و بصورت در دسترس انجام شد. داده ها با استفاده از پرسشنامه های رضایت از زندگی زناشویی انریچ (1989)، شفقت به خود نف (2003)، هیجانات مثبت واتسون و همکاران (1988) و خوش بینی شییر و کارو (1985) گردآوری و با آزمون رگرسیون خطی و همبستگی و توسط نرم افزار spss ویرایش 23 تحلیل شد. نتایج نشان داد 13 درصد از تغییرات رضایت از زندگی زناشویی، می تواند توسط متغیرهای پیش بین تبیین شود (01/0 < p). بر اساس نتایج این آزمون، به ترتیب هیجان مثبت با ضریب رگرسیونی 195/0، شفقت به خود با ضریب رگرسیونی 185/0 و خوش بینی با ضریب رگرسیونی 164/0 در تبیین واریانس رضایت از زندگی زناشویی تاثیر دارند. با توجه به نتیجه آزمون همبستگی، بین شفقت به خود و رضایت از زندگی زناشویی، بین هیجانات مثبت و رضایت از زندگی زناشویی 284/0 و بین خوش بینی و رضایت از زندگی زناشویی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (01/0 < p).