اثربخشی درمان مبتنی بر کیفیت زندگی بر خوش‏بینی، امید به زندگی و شادکامی مادرانِ دارای کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

هدف: هدف این پژوهش بررسی اثربخشی کیفیت زندگی درمانی بر افزایش خوش‏بینی، امید به زندگی و شادکامی در مادرانِ دارای کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بود.مواد و روش‏ها: پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش‏آزمون- پس‏آزمون با گروه گواه انجام شد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مادرانِ دارای کودک مبتلا به اوتیسم تحت حمایت بهزیستی شهر فراشبند بود. با روش نمونه‏گیری در دسترس نمونه‏ای به حجم 30 نفر انتخاب شد (گروه آزمایش=15 نفر و گروه کنترل=15 نفر). ابزار جمع‏آوری داده‏های پژوهش شامل پرسشنامه جهت‏گیری زندگی شی‏یر و کارور (1985)، امید به زندگی میلر و پاورز (1988) و شادکامی آرگایل و هیلز (2002) بود. داده‏های پژوهش با استفاده از روش‏های آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس مورد تحلیل قرار گرفت. یافته‏ها: نتایج نشان داد تفاوت معناداری بین گروه‌های آزمایش و گواه در افزایش نمرات خوش‏بینی و امید به زندگی وجود دارد (05/0>p). همچنین، در متغیر شادکامی نیز تفاوت معناداری بین گروه‌ها مشاهده گردید (05/0>p).نتیجه‏گیری: نتایج نشان داد که در کنار سایر روش‏های درمانی می‏توان از کیفیت زندگی درمانی در بهبود وضعیت بهداشت روان مادرانِ دارای فرزند اوتیسم استفاده کرد.