بررسی تطبیقی روش های سرمایه گذاری در انواع قراردادهای بالادستی صنعت نفت و گاز ایران

تحریم همه‌جانبه ایران از سوی جامعه بین‌المللی در سال‌های اخیر، کاهش حجم تولید نفت، کاهش صادرات، کمبود سرمایه‌گذاری و ناتوانی شرکت‌های داخلی در تامین منابع مالی باعث شد تا وزارت نفت به نوع جدیدی از قراردادها و در قالب آی پی سی جهت سرمایه‌گذاری پروژه‌های صنعت نفت روی آورد. لذا در این تحقیق با بررسی الگوی انواع قراردادها به‌خصوص قراردادهای مذکور به بیان تمایزات سرمایه‌گذاری در انواع قراردادهای بالادستی صنایع نفت و گاز پرداخته می‌شود این پژوهش با روش تحلیلی-توصیفی و روش گردآوری اطلاعات کتابخانه می‌باشد. نتیجه نشان می‌دهد به دلیل ریسک کمتر در قراردادهای جدید نفتی، روش تامین مالی برای سرمایه‌گذاری ساده‌تر بوده و قابلیت موکول نمودن بخشی از پرداخت بدهی به زمان بازدهی نیز مشهود است و این مورد وجه تمایز اصلی روش سرمایه‌گذاری در این عرصه می‌باشد. قوانین سرمایه‌گذاری همانند آنچه در قوانین شرکت ذکرشده مشترک است و لیکن در قرارداد جدید، این شرکت با داشتن شریک ایرانی، بنا به اطمینان از بازدهی بهتر در پروژه قادر به جذب بهتر سرمایه و مشارکت در تولید بوده و حتی می‌تواند بخشی از بدهی دولت را تا زمان بازدهی، مطالبه نکند.