پلیسی گری ترمیمی یا گفتمان سازی مقوله عدالت ترمیمی (میانجیگری)

یکی از نوآوری‌های قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 پیش‌بینی صریح امکان ارجاع امر به میانجیگری از سوی نیروی انتظامی می‌باشد.میانجیگری فرایندی است که طی آن بزه دیده و متهم با مدیریت میانجیگر در فضای مناسب در خصوص علل آثار و نتایج جرم انتسابی و نیز راه های جبران خسارت ناشی از ان نسبت به بزه دیده و متهم گفتگو نموده در صورت حصول سازش تعهدات و حقوق طرفین تعیین می گردد. میانجیگری تا به حال سابقه قانون گذاری رسمی نداشته اما در همانطوری که بیان شد سال 1392 قانون آیین دادرسی کیفری ماده ای را به این برنامه اختصاص داده است. حال این مساله مطرح می شود که میانجیگیری با توجه به نقش مثبت پلیس و با بهره گیری از سازوکارهای عدالت ترمیمی، تا چه میزان در پیشگیری از ارتکاب جرایم می تواند نقش داشته باشد؟ در پاسخ به این سئوال باید گفت که نیروی انتظامی نیز به عنوان یکی از متولیان برقراری نظم و امنیت در کشور به طور طبیعی متاثر از این فرهنگ و خواسته قانون نگذار بوده به نحوی که همواره کارکنان این سازمان به‌ویژه آن‌هایی که در کلانتری‌ها و پاسگاه‌ها خدمت می‌نمایند و خواسته یا ناخواسته درگیر موضوع میانجیگری شده‌اند. دخالت و ورود مامورین در برنامه میانجیگری در مراحل و مراتب مختلفی انجام می پذیرد که نگارنده در تحقیق حاضر درصدد واکاوی آن ها می‌باشد. روش در تحقیق حاضر توصیفی- تحلیلی و با بهره گیری از منابع کتابخانه ای می‌باشد. نتایج تحقیق نشان می دهد که میانجی‌گری پلیس با رویکرد عدالت و ترمیم‌محوری و با استفاده از ظرفیت‌های جامعه محلی، با تاثیر‌گذاری بر شرایط فردی و اجتماعی مجرم (شرمسار سازی و باز اجتماعی نمودن بزهکار)، گرایش مجرم را به ارتکاب مجدد جرائم کاهش خواهد داد. به عبارتی می توان گفت که کارکنان نیروی انتظامی جهت ایجاد صلح و سازش میان طرفین دعوا اقدامات متعددی انجام می‌دهند که برخی از این دعاوی نیز با سعی و تلاش زیاد این کارکنان به نتیجه می‌رسد و موضوع با مصالحه و گذشت بزه دیده خاتمه می‌یابد که این مهم ضمن ترمیم خسارت‌های بزه دیده کمک درخور توجهی به کاهش تراکم پرونده‌های قضایی می‌باشد.