مدیریت ناتوانی در نظام حقوقی جمهوری اسلامی ایران و کانادا

مدیریت ناتوانی به مجموعه راه و روش‌هایی گفته می‌شود که به دنبال به حداقل رساندن معلولیت ناشی از صدمات اشتغال و شرایط ایمنی و بهداشتی فضای کار است. مدیریت ناتوانی با فعالیت‌های سنتی که در جهت ایمنی فضای کار و اقدامات جلوگیری‌کننده از صدمات ناشی از کار است؛ متفاوت بوده البته این موارد در مفهوم جلوگیری کننده از صدمات ناشی از کار مدیریت ناتوانی جای می‌گیرند و البته با مفهوم توان بخشی‌های پزشکی و حرفه‌ای هم متفاوت است؛ اگرچه توان‌خواهی در مدیریت ناتوانی دربرگیرنده این مفاهیم هم است و در آخر مدیریت ناتوانی هم معنی عبارت بازگشت به کار هم نیست؛ البته این عبارت یکی از نشانگر‌های مدیریت ناتوانی است. هدف مدیریت ناتوانی از بین بردن جنبه‌های منفی صدمات ناشی از کار است. مدیریت ناتوانی در واقع فلسفه‌ای برد، برد برای کارگر و کارفرما دارد؛ کارگر از این جهت که به کار خود بازگشت داده می‌شود و کارفرما از این جهت که با بازگشت کارگر به کارگاه از پرداخت هزینه‌هایی مانند: کارآموزی‌، استخدام کارگر جدید، پرداخت غرامت و مانند آن معاف می‌شود. در این تحقیق با روش توصیفی-تحلیلی سعی بر آن بود تا به این سوال پاسخ داده شود که مدیریت ناتوانی در نظام حقوقی جمهوری اسلامی ایران و کانادا چگونه ارزیابی می شود؟ در نظام حقوقی ایران قوانین و مقررات کافی و وافی به مقصود در زمینه مقررات ایمنی و بهداشت کار در قانون کار و مقررات مختلف آمده است؛ اما در زمینه ی بازگشت به اشتغال افراد دارای معلولیت نه تنها قوانین و مقرارت لازمه وجود ندارد سازو کار های اجرایی مناسبی نیز در نظر گرفته نشده است. اسناد و سیاست‌های در نظر گرفته شده در سیستم حقوقی کانادا و استفاده از تجارب کشور فوق‌الذکر می‌‌تواند در این مهم مفید واقع شود. همینطور اسناد بین المللی مانند مصوبات سازمان بین المللی کار می تواند الگویی مناسب در جهت اصلاح قوانین در حوزه‌ی مدیریت ناتوانی در نظام حقوقی ایران باشد.