بررسی اهلیت وکیل و موکل در عقد وکالت

هنگامی که دو طرف، به انعقاد قرارداد می پردازند باید دارای شرایط قانونی باشند، تا عمل آن ها مورد پذیرش قانون قرار گیرد و آثار حقوقی به بار آورد، از فراهم بودن شرایط قانونی برای شخص به اهلیت تعبیر می شود. در خصوص عقد وکالت نیز دارا بودن اهلیت هم در وکیل و هم در موکل شرط است. اهلیت به معنای مطلق عبارت است از شایستگی قانونی شخص برای دارا بودن یا اجرای حق و تکلیف. اهلیت به معنای مطلق عبارت است از شایستگی قانونی شخص برای دارا بودن یا اجرای حق و تکلیف. شایستگی قانونی دارا بودن حق اهلیت تمتع؛ توانایی قانونی برای اجرای حق و تکلیف، اهلیت استیفاء نامیده می شود. آنچه این جا اهمیت دارد، اهلیت استیفاء است. گاهی، آدمی اهلیت تمتع را داراست، اما از اهلیت تصرف بی بهره می باشد، نمی تواند بدون دخالت دیگری حق خود را اعمال نماید. عدم اهلیت استیفاء اصطلاحاً حجر و کسی که فاقد این اهلیت است محجور نامیده می شود. با عنایت به بررسی های صورت گرفته در خصوص اهلیت وکیل و موکل یافته ها حاکی از آن است اگر شخص مجنون یا صغیر (اعم از ممیز یا غیر ممیز) و یا سفیه باشد نمی تواند در امور مالی به دیگری وکالت دهد زیرا خود جواز تصرف در امور مالی را ندارد. ورشکسته نیز قادر به اعطاء وکالت در امور مالی نیست زیرا اموال او متعلق حق طلبکاران قرار گرفته است. وکیل نیز، مانند موکل در صورتی می تواند وکالت را بپذیرد که شرایط عام اهلیت را دارا باشد زیرا وکالت در اکثر موارد برای انجام عمل حقوقی است شخصی که اهلیت ندارد از توان تصرفات قانونی بی بهره خواهد بود.