بررسی حقوق کودکان در فقه و کنوانسیون حقوق بشر

هدف از این تحقیق بررسی حقوق کودکان در فقه و به تبع آن در نظام حقوقی ایران از یک سو و کنوانسیون حقوق بشر از سوی دیگر می باشد. حقوق کودک مجموعه ای از حقوق بشر ویژه کودکان است که بر پشتیبانی و نگهداری از کودکان تمرکز داشته و بر قواعدی الزام آور در مقررات ملی و مقرراتی بعضاً غیر الزامی و ارشادی در اسناد بین المللی تنظیم و تنسیق شده است. دغدغه در زمینه حمایت از کودک از آنجا نشات می گیرد که آنها به عنوان لطیف ترین تجلی حیات انسانی، همواره در معرض آسیب، آزار و نا برخورداری از ضروریات اولیه یک حیات سالم اند؛ محرومیتی که بستر ساز آسیب های روزافزون چه در حال و چه در زمان بزرگسالی آن هاست. ریشه محرومیت و آسیب کودکان را می توان در ناتوانی کودکان بر حمایت از خود در برابر دست اندازی و تعدی روحی و جسمی بزرگسالان اعم از غریب و آشنا یافت. بنابراین رهیافت موصوف را هم در حقوق موضوعه ایران و هم فقه که بر گرفته از آموزه های شرعی و متشرعه 1400 سال پیش است و هم در اسناد بین المللی که حاصل بلوغ فکری انسان ها در دوره مدرنیته است، می توان واکاوی نمود. این تحقیق سعی دارد حقوق کودک را در حوزه حقوق خصوصی و حقوق برآمده از قواعد آن را تحلیل نموده و نگاهی نیز به این حقوق در فقه و اسناد بین الملل به صورت تطبیقی اندازد. یافته های این تحقیق نشان می دهد؛ در نظام حقوقی ایران که به تاسی از فقه امامیه تجلی خارجی یافته است، در برخی مصادیق از جمله سن بلوغ که در بردارنده آثار حقوقی متکثری است، نه تنها هماهنگ با استاندارد های بین المللی نیست که حتی با مذاهب اربعه اسلامی نیز تفاوت های چشمگیری دارد. از طرفی در حقوق مختلف اطفال می توان نظام حقوقی اسلام را پیشرو و حتی پیشرفته تر از رویکرد جهانی و بین المللی دانست. به هر حال در این پژوهش روش تحقیق؛ به صورت توصیفی – تحلیلی بوده و یافته ها بیانگر این مهم است که فقه از لحاظ حقوق کودک جامعیت بیشتری نسبت به کنوانسیون حقوق کودک دارد .