بررسی ماهیت وبه کارگیری سلاح درمحاربه درحقوق کیفری ایران

محاربه ازجمله جرایمی است که امنیت وآسایش عمومی را موردهدف قرار می دهد وازاین منظرحق برامنیت آحادجامعه مخدوش شده پس شایسته توجه می باشد.شدت این جرم سبب شده است تامجازات آن نیز درزمره مجازات های شدیدقرارگیرد.یکی ازمهمترین جرایمی که بدون سابقه قانونگذاری و فقط بر اساس ادله شرعی وارد حقوق موضوعه کیفری ایران شده است محاربه می باشد،علاوه بر این که جرم مذکورخودعنوان مستقلی داشته و از مصادیق جرایم علیه امنیت داخلی محسوب می شود مصادیق متعدد دیگری از جرایم علیه امنیت نیزدرحکم آن به حساب آمده و مجازات محارب برای آنها تعیین شده است،صرف نظر از ایراداتی که به شیوه قانونگذار واردمی باشد،شناخت دقیق ارکان و عناصروشرایط رکن مادی جرم بسیارحائز اهمیت است عمل تهدید مسلحانه بدلیل به کارگیری سلاح و شزایط خاص درهنگام ارتکاب تبدیل به یک جرم حدی بامجازات سنگین آن خواهد شد لذا ضرورت داردتا با نگاهی به منابع و متون فقهی و تطبیق آن با مقررات کیفری در زمینه جرم فوق الذکر، هویدا نمودن ایرادات مربوط به رکن مادی جرم محاربه، اعم از ماهیت سلاح، نحوه به کارگیری آن و ضرورت و یا عدم ضرورت به کارگیری، تبیین مفهوم ناامنی و سلب امنیت عمومی دراثربه کارگیری سلاح درمقررات کیفری ارائه گردد.