بررسی شیوه های جبران خسارت ناشی از ارتکاب فعل زیانبار آموزگار

خسارت معنوی از جمله خساراتی است که در مسئولیت مدنی، در قرون اخیر مورد توجه قرار گرفته و درواقع اصطلاح شایع و در عین حال پر ابهامی است که تعیین مصادیق و ترسیم دقیق قلمرو آن کار آسانی نیست زیرا، قانونگذار به صورت جامع اقدام به تعریفی از خسارات معنوی ننموده و در قوانین مختلف به صورت پراکنده به این امر توجه کرده است. یکی از موارد خسارت معنوی که از جنبه اهمیت بالایی برخوردار است، مبحث قوانین حاکم بر خسارات معنوی ناشی از خسارات و ضرر معنوی معلم نسبت به دانش آموز و روش های جبران خسارات ناشی از آن است. در سال های اخیر خسارات وارد بر دانش آموزان خصوصا خسارات معنوی چنان حجم عظیمی را به خود اختصاص داده که در برخی از کشور ها، قسمتی از حقوق مسئولیت مدنی تحت عنوان «حوادث آموزشی» به طور ویژه به طرق جبران این خسارات می پردازد که عمده این خسارات نیز ناشی از تقصیر معلمین می باشد. در فقه امامیه نیز قرن ها پیش به مسئولیت شخصی معلم اشاره شده است. هدف از تحقیق حاضر شناسایی مبنا و ارکان مسئولیت مدنی معلمان در برابر ایراد خسارات معنوی نسبت به دانش آموزان در فقه امامیه و حقوق ایران می باشد. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی است. نتایج حاصل از تحقیق نشان می دهد که مبنای مسئولیت معلم نسبت نسبت به ایراد خسارت معنوی به دانش آموز (متعلم) به حکم موجود در ماده ی 2، 7 ، 8 و 10 ق.م.م، موید نظریه‌ی «تقصیر لازم الاثبات» است. همچنین روش جبران در صورتی که ضرر وارده معنوی صرف است، روش جبران آن نیز باید معنوی صرف (عُذر خواهی شفاهی و فردی معلم در جمع دانش آموزان کلاس یا در مراسم صبحگاه یا درج در تابلو اعلانات) باشد. همچنین در صورتی که زیان معنوی جنبه‌ی عاطفی داشته باشد می توان تنها با دادن مبلغی پول به زیان دیده گاه تمام یا بخشی از ضررهای معنوی را جبران نمود.