توسل به شیوه‌های جهانی داوری در حوزه مالکیت فکری

حضور گسترده و روزافزون دارایی‌های فکری در تجارت بین‌الملل بروز اختلافات بین‌المللی ناظر به حقوق مالکیت فکری بین اشخاص خصوصی را ناگزیر می‌سازد. ارتباط غیرقابل انکار حقوق مالکیت فکری با حقوق عمومی و حاکمیت‌های ملی، حقیقتی است که بر حل و فصل اختلافات مربوط به این حوزه تاثیرگذار است. علیرغم اینکه در گذشته چنین ارتباطی در بعضی نظام‌های حقوقی به عنوان توجیه کننده صلاحیت انحصاری مراجع ملی در حل و فصل این اختلافات در نظر گرفته می‌شد، امروزه ارجاع دعاوی حقوق مالکیت فکری به طرق جایگزین دادگاه‌های دولتی، به ویژه داوری، رو به گسترش است. تاسیس مرکز داوری و میانجیگری سازمان جهانی حقوق مالکیت فکری، موید این امر است مرکز داوری و میانگیری سازمان جهانی مالکیت فکری چهار روش میانجیگری، داوری سریع و میانجیگری در صورت عدم حصول نتیجه از داوری را پیشنهاد داده است. روش‌های فوق‌الذکر که در واقع مصادیقی از روش‌های جایگزین می‌باشند در مقایسه با روش‌های قضایی، دارای مزایا و محاسن بسیاری هستند. پژوهش حاضر بار روش توصیفی-تحلیلی به بررسی روش‌های حل‌وفصل اختلافات بین‌المللی مرتبط با مالکیت فکری با استناد به روش داوری پرداخته است.