بررسی حقوقی احضار و جلب بدون دلیل متهم در حقوق کیفری ایران

اِحضار یا فَراخوانی دعوتی است رسمی، که از طرف مقام قضایی برای یک شخص جهت حضور در مرجع قضایی به عمل می‌آید. جلب در اصطلاح حقوق جزا عبارت است از دستگیری شخص معین و هدایت او نزد دادگاه یا مقام تحقیقی که دستور دلالت او را نزد خویش داده است. دستور جلب در جرایم مهم بدواً صادر می شود، اما در جرایم دیگر، پس از ابلاغ احضاریه به متهم و عدم حضور او نزد مقام احضار کننده صادر می گردد. سلب آزادی افراد مغایر با حقوق طبیعی آزادی و امنیت شخصی شهروندان است . بر این اساس ، قانون گذار ایران‌ در‌ اصل‌ ٣٧ قانون اساسی و در مادة ٤ قانون آیین دادرسی‌ کیفری‌، اصل برائت را پیش بینی کرده است تا بازپرس یا مقام قضایی در صورت وجود دلیل بر اساس مواد‌ ١٦٨‌ و 239‌ قانون آیین دادرسی کیفری، آزادی شخصی را سلب نماید. جلب‌ یکی از موارد سلب آزادی است.بازپرس نباید بدون دلیل کافی برای توجه اتهام، کسی را به عنوان متهم احضار و یا جلب کند.تخلف از مقررات این ماده موجب محکومیت انتظامی تا درجه چهار است.