بررسی تطبیقی قصد و رضا در حقوق ایران و فقه امامیه

هدف از پژوهش حاضر مبانی نظری و آثار حقوقی تفکیک قصد و رضا می باشد. عنوان اصلی از بند اول ماده 190 قانون مدنی الهام گرفته شده است. قصد انشا در بین شرایط اساسی صحت معامله عنصر ایجاد کننده ماهیت حقوقی بوده و سایر عناصر تکمیل کننده آن می باشند. از آنجایی که قصد انشا یک کیفیت نفسانی است بدین لحاظ وضع دقیق آن در سیر روانی ایجاد یک عمل حقوقی کاملا روشن نمی باشد. بدین جهت برخی قصد را عنصر مستقل از رضا ندانسته و قایل به وحدت قصد و رضا می باشند. برعکس برخی قایل به دوگانگی قصد و رضا بوده و قصد را مستقل از رضا دانسته اند. در صورتی که طرفین عقد فاقد قصد انشا معامله باشند. معامله اصلا در ظرف عالم اعتبار تشکیل نمی شود. اما در صورت فقدان رضای معتبر برای معامله، معامله مذکور به صورت ناقص در عالم اعتبار تشکیل می شود و این نتیجه اعتقاد به دوگانگی قصد و رضا می باشد. مهمترین مساله در این پژوهش تحلیل مبنای اشتراط قصد و رضا در تحقق عقود در فقه امامیه و حقوق موضوعه ایران است.