مبانی فقهی و حقوقی حق انسان برمحیط زیست

درتعالیم اسلامی طبیعت دراختیار انسان هاقرارگرفته تا ازآن بهره برداری معقول نمایند و از اتلاف و نابودی آن خودداری نمایند. چنین حقی در قرآن کریم شناسایی شده و از جنبه های مختلفی به آن پرداخته شده است و توصیه شده که از طبیعت به عنوان امانتی الهی استفاده نمایند و حق آیندگان رعایت شود، لذا لازمه تداوم حیات هرانسان ، حق برمحیط زیست که به عنوان بسترزندگی بشرو ابزار تکامل وی درگفتمان فقهی و اخلاقی قابلیت معقولی جهت پژوهش در راستای صیانت ازآن بعنوان حق انسان وتکلیف جامعه بشری دارد.دراین راستا درجهت نیل به برخورداری ازمحیط زیست سالم و اهمیت آن رویکرد های مختلفی وجود دارد، دراین مقاله ضمن اعتقاد به رویکرد ها ،درصدد تبیین نظامنامه اخلاق محیط زیستی با تاکید برآموزه های فقهی و اخلاقی در راستای صیانت ازآن بعنوان حق بنیادین بشری هستیم.