چالشهای اخلاقی ، فقهی و حقوقی اهداء تخمک در درمان ناباروی

اهداء تخمک روشی است که در آن فردی پس از تحریک تخمک گذاری طی پروسه درمانی خاص ، تخمکهای خود را به بیمار ناباروری که دچار اختلال در تخمک گذاری ست ، اهداء می کند و عموما' در مقابل این اهداء مبلغی و یا خدمتی دریافت می دارد . تحریک تخمک گذاری با تجویز داروهای هورمونی انجام می شود که می تواند دارای عوارضی مانند خطر ابتلا به سرطان ، سندرم تحریک بیش از حد تخمدان ،عوارض جانبی طی چندین سیکل درمان متوالی و یا عوارض ناشی از بیهوشی سبک برای گرفتن تخمک از بدن ویباشد . ایران بر خلاف سایر کشورهای سنی مذهب ، جزء معدود کشورهای اسلامی است که در آن اهداء تخمک ، در قبال پرداخت هزینه ، پذیرفته شده و مورد قبول مراجع شیعه قرار گرفته است، هرچند بر خلاف قانون مصوب مجلس شورای اسلامی در خصوص اهدای جنین ، برای اهدای گامت ، قانونی وضع نشده ؛ بنابراین اهدای تخمک فقط از طریق فتاوی فقها و با شرایط خاص صورت می پذیرد که همین امر باعث ایجاد مشکلات عدیده گردیده است. توجه به ضروریتهای جامعه امروزی از جمله بالارفتن سن ازدواج در زنان و پایین بودن ذخیره تخمدان یا کاهش کیفیت تخمکها و شیوع برخی بیماریهای خاص ژنتیکی از یک طرف ، از طرف دیگر تمایل افراد برای در آغوش گرفتن فرزند ، ضرورت وضع قوانین خاص در این حیطه از دانش روز را بیش از پیش نمودار می سازد . یک قانون خوب ، قانونی ست که با زمینه های عرفی ، اعتقادی و اخلاقی افراد جامعه ، سازگار باشد و ضمانت اجرای مناسب داشته باشد . نظام حقوقی کشور ما مبتنی بر فقه اسلامی شیعه است ؛ در نتیجه برای تنظیم قواعد و مقررات حقوقی حاکم بر فرزند متولد شده از اهدای گامت در اموری مانند تابعیت ، ارث ، نسب ، ازدواج و ... گریزی از رویکرد فقهی به این امر نیست .