بررسی نقوش سکه های ساسانی از منظر رویکرد هرمونوتیک

ساسانیان از درون آتشکده سربرآوردند، از طریق دین به حکومت رسیدند و سرانجام نیز با حربه دین نابود شدند. طرح سکه های ساسانی ملهم از سکه های اشکانی بوده و از طرفی با ظهور اسلام تا پایان خلافت عباسیان با اندک تغییری همچنان به عنوان وسیله داد و ستد به حیات خود ادامه داد. سکه های بر جای مانده از آن عصر پیام خاصی را به مخاطب القا می کنند که در طیف گسترده ای از مفاهیم سیاسی، اجتماعی، دینی، اساطیری و... قابل بررسی می باشند. بر همین اساس این سوال مطرح می شود که نقوش ضرب شده بر روی سکه های ساسانی بیشتر شامل چه طرحی است؟ این تحقیق در پارادایم تفسیری شکل می گیرد. رویکرد مورد استفاده در این پژوهش هرمنوتیک است. با توجه به اینکه در دوره ساسانی ارتباط نزدیکی بین دین و حکومت برقرار بوده است، در این پژوهش تلاش شده ضمن بررسی نقوش، از نظر رویکرد هرمنوتیک نیز مورد بررسی قرار گیرد. این تحقیق نشانگر این است که سکه های ساسانی از جنس طلا، نقره، برنز و آلیاژی از قلع و سرب می باشند. هر شاه دارای تاج مخصوص به خود بوده است، اما بعضی از شاهان مانند اردشیر، شاپور و پیروز دارای چند تاج مختلف بوده اند. این نقوش در واقع ریشه در ایدئولوژی دینی دوره ی ساسانی داشته و نشان گر پیوند عمیق شاه با ایزدان در هنگام تاج گذاری است. به عبارت دیگر، مراسم تاج ستانی، با تنفیذ حکم ایزدان به شاهنشاه در کنار آتش ویژه ی شاهی همراه بوده و شاه ساسانی مشروعیت خویش را از ایزدان می گیردو بیانگر ارتباط بین دین و ملک و سپس تبدیل ملک به نگهبان دین است.از سوی دیگر، نمایش صحنه ی فرّه ستانی بر سکه ها، نشان دهنده ی اهمیت تبلیغی سکه برای حکومت، در مشروعیت آفرینی برای سلطنت شاه تازه در چشم مردم بوده است.