فلسفه ی هنر و زیبایی در تمدن بزرگ هخامنشی

فلسفه، هنر، زیبایی و حقیقت از جمله مفهوم هایی هستند که جلوه هایی از نگرش ها و آرمان های اجتماعی انسان ها را در قالب فرهنگ و تمدن به ما نشان می دهند. انسان از زمانی که به همزیستی اجتماعی قانونمند دست یافت دارای تمدن شد. تمدن های باستان مهمی در تاریخ وجود دارند. یکی از تمدن های بزرگ و مهم ایران باستان، تمدن هخامنشی است. آثار بجای مانده از هنر دوره ی هخامنشی، عمق پیشرفت هنرمندان ایرانی را در رشته های گوناگون هنری در این دوره به تصویر می کشد. هنر ایران در تمدن هخامنشی عمدتاً بر اساس عظمت و مقام پادشاهان بنا گردیده است. هنر این دوره ی باستان آمیخته ای است از هنر تمدن های گوناگونی که در آن زمان مطرح بوده اند و هخامنشیان با بهره گیری و استفاده از خصوصیات ممتاز آن ها، در یک چهارچوب مشخص به هنر خود هویت بخشید ه اند. هدف اصلی این تحقیق بررسی فلسفه ی هنر و زیبایی در تمدن بزرگ هخامنشی است. این تحقیق به روش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای به معرفی موقعیت تاریخی، جغرافیایی و اساطیری تمدن هخامنشی پرداخته و ضمن بررسی جنبه های زیباشناختی هنر هخامنشی در سه حیطه ی نظری، فنی و اساطیری به تعریف فلسفه ی زیبایی هنر در غرب و فلسفه در ایران باستان می پردازد. نتیجه بررسی فلسفه ی زیباشناختی هنر تمدن هخامنشی، نشان دهنده و نمایش؛ عظمت شاهنشاهی در سطح جهانی، مجموعه ای از نمادهای اساطیری باستانی ایران، قدرت بخشیدن و اعطای حاکمیت از طرف اهورامزدا به پادشاهی و تشکیل یک امپراتوری بزرگ جهانی می باشد. فلسفه ی زیباشناختی هنر تمدن هخامنشی را می توان در یک عنوان «شاهنشاهی بزرگ آیینی و اساطیری» خلاصه نمود.