باز نمود انسان در نقوش قبل و بعد از اسلام

در تاریخ هنر ایران به آثاری متعدد در مضمون‌های حماسی، تغزلی، عرفانی و اخلاقی بر‌می‌خوریم. ‌این آثار عموما به توصیف «انسان نوعی» پرداخته‌اند و نوعی پیوستگی درونی را در تحولات تاریخی نقش مایه‌های ایران به وجود آورده‌اند. پژوهش حاضر با اتخاذ روش علمی پژوهش می‌باشد. در مقایسه نمونه‌های تصویری بازمانده از ادوار قبل و بعد از ظهور اسلام به شباهت‌های آشکار بر‌می‌خوریم. به نظر می‌رسد که این نقش مایه‌ها بر طبق یک الگوی معین شکل گرفته‌اند، هر چند سلیقه‌ها و خواست‌های بسیار متفاوتی را منعکس می‌کنند. در واقع همانندی آن ها علاوه بر استمرار طولانی سنت‌های هنری وجود نوعی عرفان در زندگی هنرمندان ایرانی در ادوار گوناگون تاریخ است که یک فصل مشترک را در همه این آثار بوجود آورده است.