عدالت و توسعه متوازن مناطق

در این مقاله سعی شده است به پرسش هایی مانند این که چرا توسعة صرف، تعارض با عدالت دارد؟ و عدالت در توزیع به چه شکلی است؟ با توجه به معانی لغوی و مصطلح آنان به سمت بنیاد نظری این مفاهیم برویم که عدالتِ تام همچون چتری افراشته با فراز ظرفیتی خویش، مفاهیم دیگر را رهنمود میکند که اگر نکند دیگر عدالت نیست و این که گریز معنایی توسعه به نحو تکثیری تحت لوای عدالت به رشد منجر میشود با استفاده از فرصت مردمی بودن، چنان که مردمی بودن هم، با خود، کثرت به همراه دارد که این دو کثرت، هم افزایی دارند اما نه به نحو تکاثرِ مذموم و این که تعلق پذیری زیاد عدالت، ناشی از تواضع این مفهوم برای کمک رسانی است و این که همه این ها در توزیع بایستی منطقه محوریِ تناسبی داشته باشند و تناسب هم باید به دو عنصر عقلانیت و معنویت تنیده باشد به نحوه تقسیطی با نظر به تفاوت عدالت و قسط که قسط، ناظر به عدالت در توزیع می باشد، تا دچار عدالت گریزی حتی در قانون گذاری نباشیم.