بررسی علت ناکامی انقلاب مشروطه در تحقق توسعه سیاسی از منظر نهادگرایی هانتینگتون

این مقاله در پی آن است از منظر نهادگرایی به تبیین ناکامی توسعه سیاسی در ایران از 1285تا 1299 بپردازد. مهمترین استدلال مقاله حاضر این است که مشارکت غیر نهادند عامل اصلی ناکامی توسعه سیاسی در ایران پس از مشروطه است. مشارکت غیرنهادمندکه باعث قطبی شدن و تشنج شدید فضای سیاسی شد، محصول رشد سریع نیروهای جامعه مدنی و میراث ساخت سیاسی انحصارگرا بود. نویسنده معتقد است نظریه نهادگرایی ساموئل هانتینگتون در ترکیب با نظریه فرهنگ مدنی آلموند و وربا از قابلیت بالایی برای تببیین مسئله این تحقیق برخوردار است لذا سعی شده است با کاربست آن به عنوان چارچوب نظری به تحقیق سامان داده شود.