تحصیل ادله نامشروع و ارزش اثباتی آن در رویه قضایی ایران

با بررسی قوانین و رویه قضایی به این نکته پی میبریم که دادرسی باید اساسا مستند به قانون باشد به طور کلی مقامات قضایی و ضابطین را مکلف دانسته است که تحصیل دلیل را بر طبق قانون پیش ببرند اما در خصوص ضمانت اجرا سکوت کرده است. هدف پژوهش حاضر بررسی این موضوع است که تحصیل دلیل از طریق نامشروع برای مامورن چه ضمانت اجرایی دارد وتا چه اندازه در رویه قضایی ارزش اثباتی دارد؟ پژوهش حاضر مبتنی بر روش توصیفی- تحلیلی می باشد. یافته پژوهش حاکی است با بررسی‌های انجام شده در این ارتباط بهترین معیاری که می تواند اعتبار طرق نامشروع تحصیل دلیل را مشخص کند توجه به میزان اثرگذاری بر اراده و قصد شخص در اتهام است و معیار برگزیده با الهام‌گیری از علت بی اعتباری شکنجه در قوانین است که با شناسایی آن و سنجش سایر طرق تحصیل دلیل با این میزان می‌توان طریق نامشروع تحصیل دلیل را شناسایی و نسبت به اثرگذار بودن یا نبودن آن روش اظهار نظر کرد.