رویکردی در جهت شناخت اصول و زیر ساخت های زیبا شناسی بر اساس آموزه های مسیحی، در سبک (معماری) گوتیک

ظهور و بروز آیین مسیحیت ، تنها در مسائل کلامی و فلسفی نبود، بلکه هنر نیز به عنوان یکی از عرصه هایی بود که مسیحیت می توانست آموزه های خودرا در این بستر عرضه نماید.این مسئله در بدو امر، مسیحیت قرون وسطی با استفاده از شمایل ،نمادها و نشانه ها و در ادامه با ظهور با سیلیک ها و ساختمانهای عظیمی همچون کلیسای جامع گوتیک، تحقق یافت. نقاشی ، پیکرتراشی و معماری سه رکن بنیادی این ظهورات بودند که در خدمت ساخت کلیساهای جامع قرار گرفتند. کلیساهای دوره گوتیک نمونه اعلا و بارز تجلی و ظهور آثارهنری در بخش انتهایی قرون وسطی هستند که کانونی برای تجمیع همه هنرهای تجسمی به طور مستقیم و ادبیات و موسیقی به طور غیرمستقیم، بودند. از نمونه‌های بارز این کلیسا می‌توان به کلیسای شارتر در فرانسه اشاره کرد که جلوه‌ای از تبلور اندیشه های افلاطونی بود. این بناها امتزاجی از معنویت و زیبایی شناسی مسیحی، به عنوان امری مثالی و استعلایی و توجه انسان به پدیده های طبیعی به عنوان رویکردی تجربی بودند. آنچه بیش از همه در ساخت این بناهای مهم به نظر می‌رسید، اتکای معماران و هنرمندان به ایده های زیبایی شناسانه ی متفکرین و متکلمین مسیحی بود که در طی این اعصار موجبات تسری و روح الهیات و تجلی مسیح (ع)، لوگوس یا همان کلمه الهی را در کالبد سر به فلک کشیده این معابد سبب شدن معابدی که میل به پرواز در سمت آسمان داشتند و همه چیز بدان جهت که روح آسمانی دارد، باید به سوی آسمان عروج می کرد. راهب بزرگی همچون سوگر معتقد بود که کلیسا خانه خداست و می بایست نهایت سعی و کوشش را در ساخت و تزئین آن به کار برد، زیرا باید خانه خدا،زیباترین بنا بر روی زمین باشد. روحانیت و معنویت مسیحی ،همان عنصری بود که هیچگاه تا آخرین لحظه در همنشینی گوتیک با اومانیسم، میدان را تماماً به نفع جلوه های طبیعت گرایانه این هنر،ترک نکرد .معرفت‌شناسی دوگانه دوران گوتیک که در تمام این دوران ،میل وافری به آموزه‌های روحانی مسیحیت داشت ، نهایتاً در اواخر این عصر،زیر پوشش جلوه های طبیعت گرایانه ،آذین گری و تجملی این سبک،در محاق و ستر مهجوریت قرار گرفت.