اخلاق صلح در فرهنگ رضوی

«صلح» جوهره ی اصلی همه ی ادیان، به ویژه دین اسلام است؛ در فرهنگ رضوی ایجاد صلح پیش از آنکه عملی مادی باشد، امری معنوی است که به پشتوانه ی اصولی چون تواضع، مدارا، صبر، رعایت عدالت و انصاف و ... به تکریم حقوق واقعی بشر و صیانت از نفس، مال و آبروی انسانها متکی بوده و برخلاف ادبیات حقوقی بین المللی معادل یک مفهوم سلبی؛ یعنی محدود به نبود جنگ نمی باشد، بلکه فراتر از آن، مفهومی ایجابی داشته و در معنای همزیستی مسالمت آمیز و شرافتمندانه رواج دارد؛ در پژوهش حاضر که با روش توصیفی تحلیلی صورت گرفته اشاره شده است که در فرهنگ رضوی، صلح با کلماتی چون سِلم، مُلائِمه، مُداهِنه و حسنه همنشین؛ و با فساد، طَلاح، سیّئه و خصومه، در تضاد می باشد؛ صلح آثاری چون، آرامش، امنیت و جلب رحمت الهی را به همراه داشته و در مقابل دشمنی و تفرقه، از زمره عوامل نابودی پایه های دین و ایمان برشمرده شده است؛ از این رو اصلاح بین دیگران برتر از یک سال عبادت و از آن، تحت عنوان «صدقه ی زبان» و «احسان مورد علاقه ی خداوند» تعبیر شده است، همچنین با توجه به نقش نوع دوستی در صلح، «محبت به مردم» و «حفظ کرامت انسانی» نقش بسزایی در جذب دل ها و ایجاد صلح داشته است، مضاف بر این که در فرهنگ مذکور، وجود عقاید مخالف، مجوزی بر رفتار خصمانه نیست و جهاد اقدامی انسان دوستانه و در راستای گسترش صلح و امنیت در پرتو حاکمیت الهی، نفی حاکمیت طاغوت و مبارزه با ظلم و بی عدالتی می باشد.