تطبیق سازگاری با کم آبی بر اساس تئوری بنیانی (مطالعه موردی: استان چهارمحال و بختیاری)

با توجه به شرایط اقلیمی و جغرافیایی بخش وسیعی از کشور جزء مناطق خشک و نیمه خشک قرار دارد. کمبود بارش، محدودیت منابع آبی، تغییرات اقلیمی و وقوع خشکسالی های متناوب در دو دهه اخیر، بخش کشاورزی را بعنوان پر مصرف ترین بخش استفاده کننده از منابع آب با چالش جدی مواجه نموده است. کشاورزی به طور ذاتی به تغییرات آب و هوایی حساس است، به همین دلیل فعالیت های کشاورزی باید سازگار با این تغییرات و کم آبی باشند. سازگاری راهی برای کاهش آسیب پذیری، افزایش انعطاف پذیری، افزایش مقاومت، تعدیل خطرات ناشی از آثار تغییرات آب و هوایی بر زندگی و معیشت کشاورزان می باشد. هدف اصلی سازگاری با کم‌آبی، اطمینان از حصول تناسب هم‌زمانِ توسعه و ظرفیت‌ها ا ست. در این تحقیق راهکارهای سازگاری با کم آبی در بخش کشاورزی در استان چهارمحال و بختیاری به کمک تئوری بنیانی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که رفتار کشاورزان در مواجه با کم آبی در چهار طبقه مدیریت مصرف آب در مزارع و باغات، تغییر در عملیات کشاورزی (مدیریت در زراعت و باغات) مدیریت اقتصادی و مدیریت اجتماعی قرار می گیرد.