گذار از مدیریت دولتی به مدیریت مشارکتی در شبکه های آبیاری و زهکشی

با توجه به چالش های پیش روی آب در ایران، نیاز به مشارکت کشاورزان برای بهبود کارایی و عملکرد مدیریت منابع آب، هسته اصلی سیاست آب کشاورزی کشور را تشکیل خواهد داد. از این رو انتقال مسئولیت ها از سوی سیاست گذاران به عنوان روشی برای کاهش فشار بر منابع مالی دولت ها، بهبود عملکرد کشت آبی و اطمینان از پایداری بلند مدت سیستم های آبیاری در نظر گرفته می شود. واگذاری مدیریت شبکه های آبیاری به مصرف کنندگان آب یک حرکت جهانی است که در روند تکوین آن نقش دولت ها در امر بهره-برداری و نگهداری شبکه ها کاهش یافته و در عوض تشکل های محلی مصرف کنندگان آب اختیار مدیریت و بهره برداری و نگهداری شبکه را در دست می گیرند. در واقع هدف مدیریت مشارکتی و گذار از مدیریت دولتی به مدیریت مشارکتی در شبکه های آبیاری و زهکشی، فراهم نمودن ساز و کارهای لازم جهت افزایش مشارکت کشاورزان در تصمیم گیری ها و مدیریت آب کشاورزی است. در این میان، اگرچه پارادایم مدیریت مشارکتی بعنوان بهترین و کاربردی ترین گزینه اصلاح ساختار مدیریت آبیاری محسوب می شود. اما بسترسازی زمینه های مورد نیاز ایجاد تشکل های آب بران و مدیریت مشارکتی، نیاز به تدوین قوانین، ضوابط، مقرارات جامع و شفاف در ارتباط با تشکل ها و انتقال مدیریت شبکه ها به مردم دارد.