بررسی تحلیلی پیرامون موانع فراروی آمایش سرزمین در ایران در سالهای قبل از 1390

برنامه‌ریزی عمرانی دارای بیش از شش دهه رسمی سابقه در کشور ایران است. در این مدت به طور عام آمایش سرزمین به تبعیت از شرایط اقتصادی، اجتماعی و سیاسی همواره با تغییرات و دگرگونی هایی همراه بوده است. لذا شناخت این تحولات برای رسیدن به راهکارهای عملی و رفع تنگناها و موانع فراروی آمایش سرزمین بسیار حیاتی می باشد. بررسی سیر تحولات آمایش سرزمین طی سال های گذشته (قبل از 1390) از این واقعیت حکایت دارد که موضوع عدم تعادل منطقه ای و استفاده از قابلیت های سرزمینی بخش های وسیعی از کشور همواره به عنوان یکی از مهم ترین دغدغه های برنامه ریزان چه قبل و چه بعد از انقلاب بوده است. به همین دلیل طی سال های گذشته اقدامات گسترده چه در قالب طرح های مطالعاتی یا تدوین قوانین و مقررات صورت گرفت، اما به دلایل مختلف، این اقدامات عقیم ماند و کماکان موضوع آمایش سرزمین و توزیع عادلانه فعالیت ها و جمعیت در پهنه سرزمین در کانون توجهات برنامه ریزان و تصمیم گیران کشور قرار داشت . موارد فوق تلاش دارد تا تصویری خلاصه از تحولات برنامه ریزی کشور با تاکید بر آمایش سرزمین و جایگاه آن طی سال های گذشته در نظام برنامه ریزی ارایه دهد. خلاصه ای از عدم تعادل های منطقه ای در کشور اشاره و مهم ترین ویژگی های آن فهرست میگردد. تعدادی از مهم ترین مسایل و مشکلاتی که در حال حاضر سیاست ها و برنامه های آمایش سرزمین با آنها مواجه هستند، مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته و راهکارهای رفع این تنگناها و مشکلات نیز ارایه میگردد .