اثربخشی طرحواره درمانی بر آینده تاریک و امید به زندگی در دختران مجرد با والدین مطلقه

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر آینده تاریک و امید به زندگی در دختران مجرد با والدین مطلقه بود. اﻳﻦ پژوهش از ﻧﻮع نیمه آزمایشی و با طرح پیش‌آزمون-ﭘﺲآزﻣﻮن و گروه کنترل بود. جامعه آماری کلیه دختران مجرد با والدین مطلقه در سال 1401 بودند. ابتدا به روش نمونه گیری در دسترس 30 نفر انتخاب و سپس به شیوه تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند(15 نفر آزمایش و 15 نفر کنترل). گروه آزمایش تحت 10 جلسه 90 دقیقه‏ای طرحواره درمانی اقتباس از یانگ و همکاران(2003) قرار گرفت. در این مدت گروه کنترل در لیست انتظار باقی ماندند. از مقیاس آینده تاریک(dfs) زالسکی و همکاران(2019) و مقیاس امید به زندگی(adhs) اشنایدر و همکاران(1991) به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. تجزیه ‌و تحلیل اطلاعات به‌دست‌آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار spss نسخه 24 در دو بخش توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و استنباطی(تحلیل کوواریانس چندمتغیره) انجام پذیرفت. نتایج بیانگر این بود که طرحواره درمانی توانسته است آینده تاریک و امید به زندگی در دختران مجرد با والدین مطلقه به‌طور معناداری بهبود بخشد(05/0>p). می توان نتیجه گیری کرد که طرحواره درمانی می تواند به عنوان مداخله ای موثر برای آینده تاریک و امید به زندگی در دختران مجرد با والدین مطلقه مورد استفاده قرار گیرند.