بررسی امکان سنجی نظام های استیجاری در ایران

نیاز به مسکن یکی از ابتدایی ترین و اولین نیاز های بشر بوده است.از ابتدا مسکن ها انواع مختلفی داشته اند ، یکی از آن ها مسکن هاس استیجاری هست که هم اکنون بصورت گسترده توسط دولت ها بنام مسکن ها ارزان قیمت در حال ساخت و ساز هستند ، نوعی از مسکن های استیجاری دولتی هستند، شهرک های سازمانی که تحت نظر دولت هستند هم مسکن استیجاری نیز محاسبه می شود، در این پژوهش سعی شده که نظام های مختلف در مسکن اجتماعی بررسی و سیاست ها دخیل در آن مطرح و با نمونه ها و تجربیات کشور های خارجی مورد مقایسه قرار گیرد ، تا نگاهی اصولی تر به این مورد داشته باشیم . روش مورد استفاده در این پژوهش روش اسنادی و کتابخانه ای هست که با تحیلیل و مقایسه با تجربیات کشور های جهان به شناخت نقاط ضعف و موانع و مشکلات پیشرو و ارائه راهکار ها و پیشنهاداتی در جهت رفع این موانع و تحقق مسکن ارزان قیمت در داخل کشور پرداخته شده است. برای رفع مشکل مسکن استیجاری باید از توانائی ها و امتیازات هر سه بخش دولتی، خصوصی و تعاونی بهره گرفت، ازجمله این راهکار ها می توان به افزایش تنوع و در نتیجه افزایش کارآمدی نظام استیجار نیازمند تقویت بخش خصوصی و تشکل بخشیدن به تعاونی ها و همچنین تجدید نظر درنقش بخش دولتی، حمایت و تقویت تعاونی های مسکن از سوی دولت، چنانچه از قالب شعار خارج شود در بلند مدت می تواند ازطریق نهادهای مردمی وتعاونی های مسکن در روانسازی سیاست های دولت درامر خانه دارکردن محرومان و اقشارکم درآمد جامعه نقش موثری را ایفا کنند.