بررسی مفهوم مسکن حداقلی و کاربرد آن در طراحی معماری مجتمع های مسکونی

امروزه با توجه به افزایش تراکم و قیمت بالای زمین در شهر های بزرگ، مقیاس واحد های آپارتمان روز به روز کاهش می یابد. بعلاوه در حال حاضر تامین مسکن، گرانترین بخش از سبد هزینه خانوار ایرانی تامین مسکن را تشکیل می دهد و اغلب افراد قادر به تامبن آن نمی باشند. همین امر اهمیت وجود ساختاری دقیق برای مسکن آپارتمانی در مقیاس کوچک را نمایان می سازد. به این ترتیب حوزه مسکن نیازمند ارائه راه حل های موثر و قابل اجرا و کم هزینه از نظر کیفی و کمی می باشد. هدف از تحقیق حاضر دستیابی به اصول و الگوهای طراحی معماری مسکن بهینه (مسکن حداقلی) می باشد به نحوی که ضمن اجتناب از اتلاف فضا، با طراحی کیفی از حداکثر فضا استفاده گردد و مروج سبک زندگی مینیمالیستی باشد. روش این تحقیق توصیفی است و گردآوری اطلاعات از طریق مطالعات کتابخانه ای و مشاهده مصادیق داخلی و خارجی اجرا شده در زمینه معماری مسکن حداقلی است.در نهایت به اصل ادغام کاربری های مختلف،شفافیت فضاها و مبلمان انعطاف پذیردر طراحی مسکن حداقلی رسیدیم. همچنین با توجه به این اصول الگوهای نهایی ما در طراحی مسکن حداقلی استفاده ازبازشو و آیینه های های فراوان جهت افزایش شفافیت وعمق بصری، تعبیه مبلمان منعطف و تاشو جهت استفاده بهینه از فضا و افزایش کاربری فضاها جهت استفاده برای چند کاربری مختلف از یک فضای واحد،طراحی در جهت عمودی برای استفاده بیشتر از جداره ها.... رسیدیم.