ارتقای تاب آوری محلات فرسوده با استفاده از مدل مفهومی نوسازی متوازن( نمونه موردی: محله وحیدیه در منطقه 8 کلانشهر تهران)

فرسودگی یکی ازمهم ترین مسائل مربوط به فضای شهری است که باعث بی سازمانی، عدم تعادل و بی قوارگی آن می شود و عاملی است که به زدودن خاطرات جمعی و شکل گرفتن روزمرگی حیات شهری منجر می شود . این عامل با کاهش عمر اثر و با شتابی کم و بیش تند باعث حرکت به سوی نقطه پایانی می گردد و بحران های فراوانی را در ابعاد مختلف اجتماعی، زیست محیطی، کالبدی، فعالیتی و... به بافت تحمیل خواهد کرد. بافتهای فرسوده شهری که دارای فرسودگی در جهات مختلف می باشند در مقابله و مواجهه با بحرانهای ذکرشده دارای آسیب پذیری بالاتر و تاب آوری پایین هستند. لذا لزوم مداخله در این بافت ها در جهت ایجاد تعادل، هماهنگی میان بنیانهای زندگی اجتماعی، اقتصادی و بهبود کالبد شهری بیش از پیش حائز اهمیت می باشد. لازم به ذکر است که تعادل بخشی یکی از مهم ترین و در عین حال کمتر شناخته شده ترین اهداف تاب آوری در بافت های فرسوده می باشد. اصلی ترین مساله در این زمینه عدم همسو و همپوشان بودن این زوایا با یکدیگر و توجه نکردن به تمامی ابعاد به طور یکسان است. توجه به ابعاد گوناگون فرسودگی و عوامل ایجاد آن و تمرکز جهت افزایش تاب آوری بافت و همچنین ارائه طریق در جنبه های مختلف سکونتی، مالی ، مدیریت شهری ، کالبدی و اجتماعی نیازمند ایجاد یک مدل جامع می باشد تا بتوان از طریق آن بافت را در تمامی ابعاد بررسی و تحلیل کرده و اولویت های رسیدگی در بافت را تعیین نمود . در همین راستا در این پژوهش با استفاده از مدل مفهومی نوسازی متوازن که یکی از به روزترین مدل های کاربردی در راستای تحلیل عملی در بافت های فرسوده شهری می باشد و مطابق با شرایط بومی شهرهای ایران و مختص به این شرایط و موقعیت فعلی این نوع بافت ها برنامه ریزی و تهیه شده است، دلایل عدم توازن در بافت یک محله فرسوده در کلانشهر تهران با نام محله وحیدیه در تمامی ابعاد آن بررسی و سپس با یکدیگر مقایسه شده و به اولویت بخشی ابعاد فرسودگی و اصلاح الگوی نوسازی در این محدوده در جهت افزایش میزان تاب آوری در بافت فرسوده شهری پرداخته شده است. سپس با مقایسه و برهم نهی ابعاد تاب آوری و ابعاد مدل مفهومی نوسازی متوازن درصد پاسخگویی این مدل در جهت افزایش تاب آوری بافت مورد سنجش قرار گرفته است.