معماری پایدار، راهکار کاهش تغییرات اقلیم و چالش های پیش رو در شهر تهران از طریق افزایش عمر مفید ساختمان ها

این مقاله یک چارچوب مفهومی با هدف اجرای اصول پایداری در صنعت ساختمان ارائه می‌کند. این چارچوب به تیم‌های طراحی اجازه می‌دهد تا تعادل مناسبی بین مسائل اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی داشته باشند و طرز فکر متخصصان ساخت‌وساز را در مورد اطلاعاتی که هنگام ارزیابی پروژه‌های ساختمانی استفاده می‌کنند تغییر می‌دهد و در نتیجه پایداری صنعت ساختمان را تسهیل می‌کند. هدف این پژوهش شناسایی عوامل موثر در افزایش عمر مفید ساختمان و در نتیجه آن رسیدن به توسعه پایدار شهری است. روش مقاله توصیفی تحلیلی و کاربردی است. برای رسیدن به هدف پژوهش ابتدا به تحلیل کتابخانه یی پرداخته و سپس برای سنجش تحقیقات از پرسش نامه استفاده شد. جامعه آماری در این تحقیق شامل 30 پرسش از شاخص های تاثیرگذار در این مقوله از تعداد 150 نفر از مهندسان و کارشناسان دست اندرکار صنعت ساخت وساز شامل مهندسان مشاور، کارفرمایان، مالکان، سازندگان و مجریان بود. روش نمونه گیری مورد استفاده، نمونه گیری طبقه ای بوده که به شیوه های تقسیم مساوی، انتساب بهینه و انتساب متناسب است که برای تعیین حجم نمونه از روش کوکران استفاده شد. پس از تحلیل پرسش نامه ها در این میان، به کارگیری اختصاص زمان و هزینه لازم و کافی برای تهیه نقشه-های اجرایی لازم، استفاده از طراحان و پیمانکاران با سابقه، تغییرات سلیقه ای در طرح های جامع و تفصیلی که با افزایش ارزش زمین تخریب ساختمانی با عمر کم را توجیه پذیر می سازد، احداث یا ایجاد تغییر در طرح های توسعه ای حمل ونقل زمینی و زیرزمینی، برآورد دقیق و کامل از مقادیر کار و جریان نقدینگی اجرای پروژه، استفاده از عوامل اجرایی ذی صلاح در اجرای کارهای ساختمانی، تاسیسات مکانیکی و تاسیسات برقی، قطع ارتباط مجری و مهندس طراح با ساختمان پس از اتمام کارهای اجرایی، بازسازی و نوسازی ساختمان خارج از مسئولیت بخش های فنی ذی صلاح طراحی، نظارت و اجرا دارای بیش ترین سهم در طراحی مسکن پایدار را دارد.