بسط اﺻﻮل و ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎی ﻃﺮاﺣﯽ ﻣﻨﻈﺮ ﭘﺎﯾﺪار از ﻃﺮﯾﻖ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﻨﻈﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎی ﺗﺎرﯾﺨﯽ

بافت‌های تاریخی میراث ماندگار معماری و شهرسازی ماست که حفظ و نگهداری از آنها وظیفه نسل حاضر است. در کنار حفاظت از این مجموعه‌های ارزشمند چگونگی پیوند توسعه‌های جدید به این بافت‌ها موضوعی است که نباید از نظر دور بماند. عدم توجه به ویژگی‌های زیباشناختی و سوء‌مدیریت سبب گردیده است تا ساخت‌و‌سازهای جدید بدون درنظر گرفتن ارزش‌های بصری کالبد قدیم و تنها براساس سازندگان و استفاده‌کنندگان انجام پذیرد. معماری و شهرسازی معاصر باید ضمن احترام به بستر موجود از یکسو و توانایی در ایجاد همخانی کالبد با سلیقه و نیازهای زندگی امروز بتواند تداوم فرهنگی این فضاها را حفظ نماید. درنظر داشتن این نکته مهم است که منظر شهری تاریخی نقطه حرکتی را در مدیریت و توسعه شهری ایجاد می‌نماید. درنتیجه، به عنوان یک رویکرد، منظر شهری تاریخی بنیانی را برای یکپارچگی حفاظت شهری در قالب یک چهارچوب توسعه پایدار کلی و توسعه درک افراد از محیط و منظرتاریخی فراهم می‌آورد. بنابراین تلاش این پژوهش برآن بود تا با بررسی آرای صاحب‌نظران و استخراج نقاط مشترک درزمینه مناظر تاریخی شهر، معیارهایی جهت طراحی و الگوسازی، به فرهنگ و منظری پایدار دست‌یابد. بدین‌منظور این نوشتار از روش تحقیق توصیفی–تحلیلی و شیوه تحقیق مرور متون و اسناد کتابخانه‌ای بهره برده است. نتیجه این تحقیق و تحقیقات مشابه در واقع تشویق پروژه‌هایی است که به‌سوی پایداری در حرکت‌اند. دراین پروژه با تحلیل مقایسه‌ای 5 مولفه، درقالب عوامل پایداری مناظرتاریخی‌شهرها می‌توان با سیاست بهسازی و اولویت تاریخی بودن آن محله و در محله‌های الحاقی با سیاست‌های توانمندسازی به‌سمت توسعه پایدار مناظرتاریخی‌شهری دستیافت.