آسیب شناسی عدم تحقق بازآفرینی در محدود های ناکارآمد شهری

در سالهای اخیر با توجه به تحولات سریع علمی و فنی و به تبع آن دگرگونی در ساختار کالبدی ،اقتصادی و اجتماعی شهرها و همچنین مطرح شدن نظریه توسعه پایدار شهری، اهمیت نوسازی واحیاء بافتهای فرسوده و ناکارآمد بیش از پیش مشخص می گردد. اجرای ناموفق طرح های بهسازی و نوسازی شهری در سالهای اخیر باعث توجه به رویکرد های جدید با تاکید بر باز آفرینی شهری شده است. بازآفرینی یکی از رویکردهای توسعه درونزای شهری است که میتواند در صورت توجه و الزام به رعایت اصول توسعه پایدار، پس از اجرا در ارتقای ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و ... شهرها نقش بسیار اثرگذاری داشته باشد. این تحقیق با هدف بررسی سیاست گذاری های صورت گرفته به منظور بازافرینی و احیا بافتهای ناکارامد شهری و آسیب شناسی روشهای به کار رفته سعی در ارائه راهکارهای عملی به منظور برون رفت از وضعیت موجود دارد. روش تحقیق توصیفی تحلیلی و ماهیت آن کاربردی است. نتایج تحقیق نشان از آن دارد که در سالیان گذشته توجه سیاستگذاران به احداث واحد های مسکونی ارزان قیمت در اراضی پیرامونی شهرها، که از خدمات و زیرساخت مناسبی برخوردار نبوده و گسترش محدوده شهرها را نیز موجب می شود، بیشتر بوده که این امر باعث گردیده تا محدوده های ناکارامد مراکز شهری که از زیر ساختهای مناسب و موقعیت شهری مناسبتری نیز برخوردارند ازدید دست اندکاران و مدیران امر توسعه مسکن مخفی مانده و عملاً به فراموشی سپرده شده اند. در این بین دشواری های موجود در اجرای عملیات، هزینه گزاف تملک اراضی و مشکلات و نارسایی های حقوقی و قانونی آن، در مقایسه با زمین های دولتی که در بیرون شهرها به صورت رایگان در اختیار انبوه سازان مسکن ارزان قیمت قرار می گیرد از یک سو، و از سوی دیگر بی توجهی و رها شدگی آن در نزد مدیران شهری باعث گردیده که انگیزه سرمایه گذاران برای اختصاص سرمایه به این محدوده های ناکارامد را به شدت کاهش دهد.