بررسی رویکرد زمینه‌گرایی در مجتمع‌‍‌های مسکونی

در دوران معاصر جامعه معماری در سردرگمی به سر‌می‌برد و فاقد سبک و رویکرد مشخصی است و عموم بناهای جدید بدون توجه به ارزش‌های زمینه و بر اساس سلیقه فردی ایجاد می‌شوند. توجه به ساختمان‌های مسکونی از دو نظر حائز اهمیت است، اول اینکه بخش اعظم کالبد شهرهای ما را ساختمان‌های مسکونی تشکیل می‌دهند، دوم اینکه بیشترین زمان زندگی خود را در آن به سر می‌بریم. در حالی که امروزه عدم توجه به زمینه ساختمان‌های مسکونی، نه تنها باعث ناهمگون شدن کالبد شهرها شده، بلکه نتوانسته در فضای داخلی نیز شرایط آسایشی مناسبی را برای ساکنان خود فراهم‌آورد. معماری که با زمینه، بویژه زمینه اقلیمی خود ارتباط در هم تنیده‌ای دارد، هم از نظر هماهنگی بنا با پیرامون خود و هم از نظر ارتباط انسان ها با مکان می‌تواند موثر باشد و با شناخت رویکرد زمینه‌گرایی و وجوه پیرامون آن می‌توان پیشنهاداتی در جهت تعامل و تاثیر گذاری هر چه بیشتر بنا در محیط پیرامونی‌اش ارائه داد، هدف این پژوهش مطالعه شیوه‌های طراحی مسکن امروز به منظور احیای رویکرد زمینه گرایی به ویژه زمینه‌گرایی اقلیمی در اقلیم گرم و مرطوب می‌باشد. روش انجام این مطالعه کیفی از طریق مطالعه منابع کتابخانه‌ای و بررسی تجارب داخلی و خارجی است که با شناخت این رویکرد و وجوه پیرامون آن، الگوهای طراحی‌ای متناسب با این رویکرد برای مجتمع‌های مسکونی پیشنهاد می‌شود که سبب ایجاد هماهنگی بنا با زمینه اقلیمی خود شده و شرایط آسایشی مناسبی را برای ساکنان خود ایجاد می‌کند.