بررسی تاثیر روانشناسی محیطی بر حس تعلق در فضاهای درمانی

فضاهای شهری بستر تعاملات اجتماعی اند پس باید به گونه ای طراحی شوند که نیازهای استفاده کنندگان را پاسخگو باشند. حال روانشناسی محیطی با بررسی مناسبات مشترک میان محیط فیزیکی و رفتار و تجربه انسان، به ارزیابی محیط می پردازد. بنابراین ضرورت توجه به این مقوله در طراحی فضاهای درمانی در جهت دستیابی به یک فضای مناسب برای بیماران را مهم می شمارد. یکی از معانی مهم و موثر در ارتقاء کیفیت محیط های انسانی، حس تعلق به مکان می باشد. این حس، عامل مهم در شکل گیری پایه های ارتباطی استفاده کنندگان و محیط بوده و نهایتاً منجر به ایجاد محیط های با کیفیت خواهد گردید. پژوهش حاضر به بررسی تاثیر روانشناسی محیطی بر حس تعلق در فضاهای درمانی می پردازد. نوع تحقیق در این پژوهش کاربردی – توسعه ای و روش تحقیق توصیفی است. در جمع آوری اطلاعات از منابع کتابخانه ای همچون کتاب ها، مقاله ها و ... استفاده شده است. نتایج حاصل از این پژوهش چارچوب فکری صحیحی را در جهت ارتقای فضاهای بیمارستانی و افزایش حس تعلق بیماران با مدنظر قرار دادن خواسته ها وعلایق آنان، در اختیار طراحان و معماران و برنامه ریزان می گذارد و بدین وسیله زمینه های کاهش ترس از محیط را فراهم می کند.