ارزیابی مولفه های کالبدی تاب آوری شهری در جهت بهبود مدیریت بحران زلزله (مطالعه موردی: منطقه 17 تهران)

زلزله یکی از مسائل روز مطرح شده در نظام برنامه ریزی شهری و مدیریت بحران کشور ایران می باشد. خسارت های فراوان ناشی از زلزله در ده های اخیر موجب شده است تا مفهوم تاب آوری برای کاهش آثار زیانبار زلزله مورد توجه قرار گیرد. منطقه 17 تهران از لحاظ شدت تراکم جمعیت دومین منطقه و از نوع بافت کالبدی دارای درصد زیادی بافت فرسوده و ناپایدار می باشد. در این راستا، تحقیق حاضر با هدف ارزیابی تاب آوری کالبدی منطقه 17 شهر تهران در برابر زلزله های احتمالی صورت گرفته است. مقالة حاضر به لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش توصیفی- تحلیلی می باشد. برهمین اساس تحلیل تاب اوری کالبدی منطقه 17 تهران بر اساس چهار شاخص(بافت کالبدی، کاربری زمین، تراکم جمعیتی و حمل و نقل و دسترسی) مورد ارزیابی قرار گرفته است. همچنین از نرم افزار arcgis نیز به منظور شناسایی و بررسی زیر معیارها و تهیه لایه های متعددی نظیر: دانه بندی قطعات، کیفیت ابنیه، پهنه بندی کاربری ها، فضاهای سبز و باز، مراکز درمانی، تراکم جمعیتی، سلسله مراتب شبکه معابر، عرض معابر و ایستگاه های آتش نشانی در محدوده مورد مطالعه استفاده شده است. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد منطقه 17 شهرداری تهران با توجه به موقعیت مکانی، ساختار طبیعی، تاریخی و بافت ناپایداری که دارد در معرض مخاطرات گوناگونی می باشد. به همین جهت با بکار گیری راهبردها و راهکارهای ارائه شده و همچنین ارتقای سطح مدیریت بحران و افزایش هماهنگی میان سازمان ها و مراجع ذی نفوذ می توان سطح تاب آوری کالبدی منطقه 17 را بهبود بخشید.