باززنده سازی منظر فرهنگی مناطق فرسوده با رویکرد افزایش تعاملات اجتماعی

منظر فرهنگی محصولی است که در فرآیند مداخالت ملموس و ناملموس انسان در طبیعت و در گذر زمان شکل یافته و تغییر کرده است و مکان های برجسته ای را دربرمی گیرد وبا همگام شدن با طبیعت و محیط باعث تعامالت اجتماعی افراد شده است. منظر فرهنگی مقوله ای جدید است که دارای ابعاد بسیار گسترده ای می باشد قابلیت های منظر فرهنگی درباززنده سازی و احیای مناطق فرسوده و ایجاد تعامالت اجتماعی، آن چنان که باید شناخته نشده است. برای شناخت منظر فرهنگی و تعامالت اجتماعی در باززنده سازی مناطق فرسوده الزم است هم مولفه های طبیعی وهم مولفه های فرهنگی مکان به عنوان یک کل مورد بررسی قرار گیرد با نگاهی گذرا به منطقه گجیل تبریزمی توان فرسودگی بافت های قدیمی را ازنظر منظر فرهنگی به عین مشاهده کرد ودریافت که تعاملات اجتماعی مناسب موجب سرزندگی، رونق ،پویایی و باززنده سازی این مناطق شده و تاثیر بسزایی در ارتقای سطح و حیات مجدد آنها دارد. این پژوهش از لحاظ ماهیت کاربردی است و درصدد است تا باززنده سازی منظر فرهنگی مناطق فرسوده باعث افزایش تعامالت اجتماعی در این مناطق گردد روش تحقیق در حوزه ادبیات نظری و پیشینه در این پژوهش، »تاریخی« و »توصیفی -تحلیلی« و در حوزه مطالعات میدانی، روش تحلیلی با ابزار گردآوری داده از طریق مشاهدات محلی و روش مشاهدات میدانی و در ضمن روش تحلیل، تحلیل توصیفی می باشد بااستفاده از اسناد و متون و بهره گی تبریز و بررسی نظریه اندیشمندان به تبیین سازوکار باززنده سازی منظر فره نگی مناطق فرسوده تابه افزایش تعامالت اجتماعی دست یابیم. نتایج پژوهش حاضر حاکی از ان است که ، دست یابی به روندی قانون مند در احیا و باززنده سازی مناظر فرهنگی با تاکید بر هویت تاریخی و طبیعی سایت می باشد که به گونه ای یکپارچه در هم ادغام شده اند؛ باززنده سازی منظر فرهنگی با ایجاد تجربه ای جدید از منظر، نقش یک محرک اجتماعی را خواهد داشت و سبب افزایش تعامالت اجتماعی را خواهد.