تبیین مولفه های تاب آوری کالبدی بافت های فرسوده شهری در برابر زلزله (مورد پژوهی : محله حسینیه شهر زنجان)

سوانح طبیعی چالشی اساسی در دست یابی به توسعه ی پایدار جوامع انسانی هستند. امروزه در سطح جهانی، تغییرات چشمگیری در نگرش به مخاطرات دیده می شود؛ به طوری که دیدگاه غالب از تمرکز صرف بر کاهش آسیب پذیری به افزایش تاب آوری در مقابل سوانح تغییر پیدا کرده است. در این میان زلزله به عنوان یک مخاطره طبیعی به خودی خود نتیجه نامطلوبی درپی ندارد. آنچه از این پدیده یک فاجعه می سازد، عدم پیشگری از تاثیر آن و عدم آمادگی جهت مقابله با عواقب آن است براساس این نگرش پژوهش حاضر با هدف کاربردی به تبیین مولفه های تاب-آوری کالبدی در محله حسینیه شهر زنجان در برابر زلزله می پردازد. در این پژوهش ابتدا از طریق مطالعات کتابخانه ای، شاخص ها و عوامل موثر بر تاب آوری کالبدی شناسایی و تعریف عملیاتی شدند، سپس با استفاده از پرسشنامه در قالب فرآیند تحلیل سلسله مراتبی، وزن نهایی شاخص ها به وسیله ی کارشناسان تعیین شد. به این منظور ابتدا لایه های رستری مربوط به هر کدام از معیارهای 8 گانه تولید شد که در فرایند تولید این لایه ها وضعیت تاب آوری هر معیار به طور جداگانه مشخص گردید. در این میان شاخص کیفیت بنا با وزن 0/23 بیشترین اهمیت را به خود اختصاص داد. نتایج تحقیق نشان از تاب آوری بسیار پایین محله حسینیه می باشد. به نحوی که 12/66 هکتار از محله دارای شرایط فاقد تاب-آوری وا تاب آوری کم هستند که این به معنی 93/28 درصد از کل محله می باشد. بدین ترتیب محله حسینیه به واسطه خاطرات خود که کوله باری از تاریخ را در ذهن ها تداعی می کند نیازمند بازسازی و نوسازی با توجه به ضوابط می باشد.