تاب‌آوری محیط شهری در برابر مخاطرات طبیعی ( مطالعه موردی زلزله)

با گسترش شهرها و تنوع نیازهای شهری، از طرف دیگر آسیب‌ها و تهدیدهای طبیعی مشکلات انسانی هم شهرها را تهدیدخواهندکرد.از این‌رو نیاز است تا به دنبال افزایش ظرفیت و توان سکونتگاه‌های شهری و ضریب تاب‌آوری آن‌ها، زمینه برای مدیریت با کیفیت شهرها برای آینده‌گان فراهم گردد. امروزه یکی از مهمترین مخاطرات خطر وقوع زلزله که مدام شهرها را تهدید می‌نماید. هدف این مقاله بررسی الگوهای تاب‌آوری محیط شهری در برابر زلزله، مفهوم تاب‌آوری، شاخص، ابعاد تاب‌آوری و اصول 10گانه مدیریتی و هشت الگوی منتخب تاب‌آوری توبین، خطی-زمانی، مکانی، systemic resilience ،serv ،ccar ،bric ، p.e.o.p.l.e.sمرتبط با تاب‌آوری بافت‌های شهری در برابر زلزله می‌باشند.که مطالب مورد نظر از طریق مطالعات کتابخانه‌ای و جم‌آوری مقالات معتبر است. نتایج حاصل از این پژوهش حاکی از آن است که با استفاده از این شاخص‌ها ، الگوها و برآورد تغییرات در بخش‌های گوناگون می‌توان استراتژی‌های بهبود تاب‌آوری را با یکدیگر مقایسه کرد و راهکاری اقتصادی مناسب را انتخاب نمود.