کندوکاوی در مولفه‌های بازآفرینی انسجام ساختار بافت مرکزی شهر با رویکرد وحدت‌بخشی

رویکرد بازآفرینی‌شهری یکی از جدید ترین رویکردهای پذیرفته شده جهانی در مواجه با بافتهای فرسوده و قدیمی شهری است، که به مفهوم احیا، تجدید حیات و نوزایی شهری و به عبارتی دوباره زنده شدن شهر مطرح می گردد. بازآفرینی‌شهری یک بینش جامع، یکپارچه و عملیاتی است که به حل نهایی مشکلات شهری منتهی می شود و در پی این است که با ایجاد تغییرات مثبت و پایدار، مسبب بهبودی شرایط فیزیکی، اجتماعی، اقتصادی و محیطی شهر شود، همچنین بازآفرینی‌شهری در ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و محیطی رخ داده و در هر یک از ابعاد بر موضوعات متعددی تاکید کرده است. مداخلات شهری امروزه سبب کاهش ارزش مکان ها، آشفتگی در انسجام فضایی بافت شهری، ایجاد بافت های بی هویت و برهم خوردن وحدت کالبدی و فضایی بافت های شهری شده است. در شناخت انسجام فضایی بافت شهری، علاوه بر بررسی عناصر کالبدی و عملکردی آن، نحوه ارتباط این عناصر در یک کلیت موحد و منسجم نیز مورد نظر قرار می گیرد. روند نابودی فضاهای شهری با ارزش گذشته به خصوص نقاط واحد در بافت های کهن شهری با بافت مجاور خود که بر گرفته از پیوستگی میان راسته بازارها، مساجد، فضاهای باز و محلی بوده است، باعث از بین رفتن کامل پیوستگی بافت مفصلی و عنصر وحدت گرای محدوده می شود. لذا این پژوهش در پی کندوکاوی در مولفه‌های بازآفرینی انسجام ساختار بافت مرکزی شهر با رویکرد وحدت‌بخشی با ماهیتی توصیفی-تحلیلی و با روش تحلیل محتوای تطبیقی در متون علمی می باشد.