ارزیابی سازوکار رفتار قلمروپایی در دستیابی به توسعه پایدار شهری

رفتار قلمروپایی، به عنوان یکی از رفتارهای فضایی انسان با ماهیتی اجتماعی، یکی از مفاهیم مهم در ارتقاء کیفیت ارتباط انسان با محیط پیرامون می باشد که در نتیجه ی عدم توجه به ویژگی های کیفی در رابطه انسان و محیط ، در کنار مفاهیم متعدد دیگر از همین دست، به فراموشی سپرده شده است.هدف از این مقاله نقش مهم رفتار قلمروپایی و فرآیند کیفیت قرارگاه های رفتاری در دستیابی به توسعه پایدار شهری می باشد. توسعه پایدار در سطوح مختلفی قابل بحث است و در مقیاس های متفاوتی از بافت ها ومحلات گرفته تا توسعه پایدار کلان شهرها و توسعه پایدار جهانی بیان می شود. توجه به این نکته که اصول پایداری، معیارهای خشک و غیر قابل تغییر نیستند، در جهت نیل به آرمان های پایداری، از اهمیت بالایی برخوردار است. روش تحقیق دراین مقاله کیفی بوده و ازیافته های این پژوهش نتیجه می شود که قلمروی مطلوب در قرارگاههای رفتاری به عنوان تجلی گاه پایداری اجتماعی انسان ها در بستر شهری می باشد. لذا تحقیق حاضر در جهت دستیابی به جنبه هایی بر روی مفهومی چون قلمرو متمرکز شده تا ضمن آشکار ساختن اهمیت آنها در قرارگاه رفتاری ، راه حل های در جهت به کارگیری عملی این گونه مفاهیم در دستیابی به توسعه پایدار شهری ارائه دهد.