بررسی جوانب تجدید مصالح و استفاده از مصالح نوین در فرآیند حفاظت و مرمت میراث تاریخی

در عصر حاضر، حفاظت از میراث مصنوع، به طور فزاینده‏ای مورد تاکید قرار گرفته است. این میراث، حامل اطلاعات تاریخی و ارزش‏های فراوانی برای نسل کنونی و آتی است. میراث مصنوع، نشان‏دهنده‌ی تاریخ جوامع، شیوه زندگی، علوم و تکنیک‏های ساخت و فن‏آوری‌های کهن و ... است. یکی از ارکان حفاظت از میراث مصنوعی و به طور کلی میراث فرهنگی، حفاظت از میراث معماری می‏باشد. با توجه به اینکه عناصر اصلی سازنده این بناها، مواد و مصالح آن است و در طی زمان به دلایل متعدد روبه فرسایش می‏گذارد، پرداختن به این پرسش که «چه اقداماتی در راستای مرمت و تجدید مواد و مصالح میراث تاریخی می‏توان به کار بست و مداخلات چگونه و تا چه میزان باشند؟» ضرورت می‏یابد. در همین راستا پژوهش حاضر سعی در امکان‏سنجی استفاده از مصالح نوین و بررسی ضرورت‏های استفاده از مصالح بوم‏آورد در حفاظت و مرمت میراث تاریخی دارد و جوانب گوناگون استفاده از آن‏ها را مورد ارزیابی قرار می‏دهد. به این منظور مطالعه و شناخت ویژگی مصالح سنتی و نوین، بررسی اثرات آن‏ها در روند حفاظت و مرور قوانین موجود در این حوزه مورد توجه قرار گرفته است. پژوهش به روش کیفی تدوین شده و با توجه به اهداف با استفاده از راهبرد ترکیبی به بررسی موضوع پرداخته شده. راهبردهای توصیفی-تحلیلی و استدلال منطقی ساختار این پژوهش را شکل داده‏اند. نحوه گردآوری اطلاعات پایه براساس مطالعات کتابخانه‏ای است. و بر پایه آن مدل پیشنهادی، اصول تجدید مواد و مصالح در میراث معماری و همچنین روش‏های ممکن جهت اجرای این اقدامات ارائه شده است.