تدوین الگوهای نوشهرگرایی در بازآفرینی محلات ناکارآمد شهری (مطالعه موردی: اصفهان)

در دهه های اخیر برای رفع مشکلات ناشی از فرسودگی و زوال مراکز شهری و گسترش افقی شهرها جنبشهای نوشهرگرایی و بازآفرینی شهری مطرح شدند، این جنبشها برای ایجاد جوامع پایدار و کارا، بازگشت به الگوی محلات سنتی را امری لازم می دانند. هدف از این پژوهش بررسی تحقق الگوهای نوشهرگرایی با رویکرد بازآفرینی شهری محله کاوه واقع در منطقه 7 شهر اصفهان است. و سعی می شود به طور اجمالی به معرفی نوشهرگرایی و اصول پیشنهادی آن برای برنامه ریزی فضاهای عمومی شهری از جمله پیاده مداری، اتصال و پیوستگی، ایجاد کاربری های مختلط و ایجاد گونه های مختلف مسکن در بافت و ... را مورد مطالعه قرار دهد و ابزارهای طراحی بافت های نوشهرگرا مطرح شود. روش انجام پژوهش توصیفی تحلیلی است و تجزیه و تحلیل اطلاعات از طریق مطالعات اسنادی و میدانی بصورت پرسشنامه صورت پذیرفته است. در نهایت تلاش شده با بازبینی در برنامه ریزی ها و اصول طراحی محلات شهری به جهت بازگرداندن کیفیت های محیطی مطلوب در محلات شهری مورد بررسی قرار گیرد. یافته ها نشان می دهد که در بین شاخص های نوشهرگرایی تقویت فضای سبز عمومی، ساماندهی دسترسی ها، تنوع مسکن، تنوع معماری و زیبایی شناسی دارای بیشترین اهمیت هستند.